W naszym prawie szykuje się nowa postać dozwolonego użytku programów komputerowych. Nie, nie chodzi o przepisy, jakie powinny zostać dodane w związku z implementacją dyrektywy 2019/790 o prawie autorskim w społeczeństwie informacyjnym. I nie, nie chodzi o nowelizację prawa autorskiego, a nowelizację ustawy o krajowym systemie cyberbezpieczeństwa.
W numerze 5(11)/2022 internetowego Kwartalnika Antymonopolowego i Regulacyjnego (iKAR) opublikowany został mój artykuł pod tytułem "Wpływ dyrektywy 2019/770 na umowy licencyjne o korzystanie z oprogramowania zawierane z konsumentami". Podejmuję w nim zagadnienie wzajemnych relacji między dyrektywą 2019/770 w sprawie niektórych aspektów umów o dostarczanie treści cyfrowych i usług cyfrowych, a prawem autorskim w kontekście umów licencyjnych na oprogramowanie.
Nakładem wydawnictwa Wolters Kluwer wydana została moja monografia pt. "Prawnoautorska ochrona programów komputerowych". Jest jeżeli nie najpełniejsze, to z pewnością najbardziej obszerne opracowanie tej problematyki w polskiej nauce prawa, obejmujące zagadnienia ochrony programów w prawie polskim, unijnym i porozumieniach międzynarodowych, a także zestawiające rozwiązania funkcjonujące w Europie z zasadami ochrony programów komputerowych w USA.
Sąd Najwyższy USA w sprawie Oracle v. Google rozstrzygnął wieloletni spór dotyczący prawnoautorskiej ochrony interfejsów programowania aplikacji (API). Spór, w którym wysokość roszczeń sięgała 9 miliardów dolarów, dotyczył wykorzystania przez Google fragmentów API Java w systemie Android. Wyrok z 5 kwietnia 2021 r. przesądził, że wykorzystanie nawet obszernych fragmentów cudzego kodu może w pewnych okolicznościach stanowić fair use (dozwolony użytek). Rozstrzygnięcie ma fundamentalne znaczenie dla określenia zakresu ochrony prawnoautorskiej w odniesieniu do rozwiązań, które stały się standardami rynkowymi w branży IT.
Jaką odpowiedzialność ponosi licencjobiorca, który przekroczył zakres zezwolenia wynikającego z licencji na oprogramowanie i czy prawo krajowe może narzucać tu konkretny reżim odpowiedzialność? Na tak postawione pytanie odpowiedział TS UE w wyroku z 18 grudnia 2019 w sprawie C-666/18 IT Development SAS przeciwko Free Mobile SAS. Obyło się bez sensacji, choć warto zwrócić uwagę na szczegóły, bo sformułowana przez Trybunał odpowiedź na pytanie prejudycjalne łatwo może być nadinterpretowana.
Można powiedzieć, że rychło wczas, ale doczytałem opinię rzecznika generalnego Yves’a Bota w sprawie C-406/10 SAS Institute przeciwko World Programming. Opinia z 2011 r., więc żadna nowość, ale trafiłem tam na jeden wątek, który mnie zaintrygował. Mianowicie rzecznik zamieścił całkiem obszerny wywód co do dopuszczalności dekompilacji cudzego programu w celu poznania formatu pliku, w jakim ten program zapisuje dane. I stwierdził, że jest niedopuszczalna. Ponieważ zawsze uważałem inaczej, wręcz podawałem to jako sztandarowy przykład, kiedy dobranie się do cudzego programu jest dozwolone, zacząłem grzebać.
W dodatku do Monitora Prawniczego (21/2019) ukazał się artykuł, który napisałem wspólnie z Karoliną Alamą. Tytuł "Granice ochrony prawnoautorskiej w wyroku TSUE w sprawie SAS Institute Inc. przeciwko World Programming Ltd." tłumaczy w zasadzie wszystko. Chodzi o granice ochrony prawnoautorskiej i co nam o tych granicach mówi wyrok TSUE w sprawie C‑406/10.
Nie jestem graczem. Steam nie jest moim osobistym doświadczeniem. Posiłkując się Wikipedą mogę jednak napisać, że Steam to system dystrybucji cyfrowych kopii gier plus zestaw powiązanych usług, stworzony i prowadzony przez Valve. Steam wywodzi się z WON, oryginalnego systemu gry wieloosobowej dla gry Half-Life. Co istotne, w system wbudowane są zabezpieczenia „antypirackie”, przez które gra, mimo że jest pobierana i instalowana na komputerze lokalnym, nie działa bez usługi Steam i konta on-line gracza. Zgodnie z regulaminem Steam ani gry, ani konto on-line, nie mogą być odsprzedawane.
Z przyjemnością informuję o premierze książki „Media elektroniczne – współczesne problemy prawne” pod redakcją K. Flagi-Gieruszyńskiej, J. Gołaczyńskiego i D. Szostka. Publikacja ta stanowi zbiór artykułów dotyczących zagadnień zaprezentowanych podczas 2. Forum Prawa Mediów Elektronicznych „Europa Cyfrowa”. Znalazł się w mniej również rozdział mojego autorstwa, zatytułowany "Licencja czy sprzedaż? Wyczerpanie prawa dystrybucji programów w prawie UE”.
W grudniu 2014 r., nakładem wydawnictwa Wolters Kluwer Lex, ukazał się komentarz do ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych pod redakcją Damiana Flisaka. Poza niżej podpisanym autorami komentarzy do poszczególnych przepisów są: Marek Bukowski, Damian Flisak, Paweł Podrecki, Janusz Raglewski, Sybilla Stanisławska-Kloc, Tomasz Targosz. Mojego autorstwa jest komentarz do przepisów szczególnych dotyczących programów komputerowych, treści autorskich praw majątkowych, rozdziału dotyczącego kontroli nośników optycznych i kilku innych przepisów ustawy.